Oznaka: prepev

Prepev: Aldo Palaceski „Ko sam?“

Administrator

Aldo Palaceski je rođen 1885. u Firenci. Pisao je poeziju, a kasnije i prozu i u oba slučaja pokazao svoj veliki talenat i ingenioznost. Bio je veliki prijatelj Marina Moretija, velikog italijanskog pesnika tog doba, sa kojim je u mladosti pohađao školu glume. Za vreme Prvog svetskog rata bio je mobilizovan i vrativši se, godine provodi u samoći i ostranjen od ostatka sveta. Nikada nije pristupao Fašističkoj partiji niti im pokazivao naklonosti. Svoje je utočište, kao i mnogi intelektualci tog doba, potražio pod okriljem novina Corriere della Sera. Godine 1957e…

Prevod: Ismail Kadare „Poslednje veče u Moskvi“ (Ismaïl Kadaré „Mbrëmja e fundit në Moskë“)

Administrator

U džepu avionska karta, sutra odlazim. Ovaj put zauvek, draga. Lift, gvozdena vrata, poslednji put te ispraćam: kada ćemo se videti inače? Poljubismo se, usne, k’o da su od metala. I, dakle – zbogom! Lift podiže te u vazduh, već si pod nebeskim svodom. ******************************* Në xhep, biletë e aeroplanit. Nesër iki. Kjo është përgjithnjë, e dashur. Te dera e ashensorit, e hekurt Të përcolla për të fundit hërë: kur Do të shihemi më vallë? U puthëm. Buzët si të metalta. Pra, lamtumirë! Ashensori lart si drejt qiejve të ngriti…

Prevod: Ismail Kadare „Zarobljeni su putevi svi“ (Ismaïl Kadaré „U Zune Rruget“)

Administrator

Zarobljeni su putevi svi, sneg je, ne mogu do tebe doći. Kraj prozora satima bdim, razmišljam u samoći. Zaurla vetar, nanese smet, svi su putevi pusti; nikako da se otopi sneg, ti me ne čekaš, slutim. ******************************* U zune rruget me debore,  afer teje s’mund te vi,  rri dritareve me ore,  ne mendime futur rri.  Era ze te ulerije;  gjithe rruget mbene shkret  bora s’ka nder mend te shkrije  ti sic duket nuk me pret. Prevod sa albanskog: Arta Salija Prepev: Damir Malešev Foto-izvor: Pinterest

Prevod: Ismail Kadare „Žudnja“ (Ismaïl Kadaré „Mall“)

Administrator

Poneka kišna kap padne na okno, Odjednom, k tebi, naviru moje žudnje; U istom gradu smo, retko se viđamo, pa i to retko sve ređe bude. I bilo mi je pomalo čudno, otkuda ovo jutro i jesen tuge, ovo večernje nebo bez ptica i ove kiše bez duge; I, dovraga, ona stara Heraklitova, da mi baš danas toliko znači: Svi budni zajedno su na svetu, a sami, sami su samo spavači. U kakav smo pali san, tako ružan? Neki se možda neće vratiti među budne; Poneka kišna kap padne na…