Svako ko je sredinom poslednje decenije dvadesetog veka gledao program Radio-televizije Srbije, sigurno će istorijski događaj poznat kao Majski prevrat uvek zamišljati onako kako je to prikazano u televizijskoj seriji Kraj dinastije Obrenović, čijih se jedanaest epizoda fokusira na tri poslednje godine vladavine kralja Aleksandra Obrenovića. Cela je serija, naime, toliko uverljiva da gledalac može pasti u iskušenje da je doživi kao autentičan dokumentarac pre nego što shvati da početkom dvadesetog stoleća ipak nije bilo snimaka u boji niti zvučnih filmova, a svakako ni televizije.
Scenarista Radomir Putnik maestralno je radnju predočio iz nekoliko uglova a da nijedan ne bude dominantan, pa je kralja Aleksandra Obrenovića i kraljicu Dragu uspeo da predstavi i kao autoritativne vladare, ali i kao ljude koji su samo podlegli svojim unutrašnjim porivima. Odabravši da jedini glavni likovi budu kralj i kraljica (Tihomir Stanić i Ljiljana Blagojević – uz imena istorijskih ličnosti, u zagradi će stajati imena glumaca koji ih u seriji tumače), scenarista je ostale aktere uvodio postepeno, onda kad su to iziskivale prvenstveno istorijske okolnosti. Tako Đorđe Genčić (Miodrag Krivokapić) ima istaknuto mesto u scenama gde ministarski kabinet Vladana Đorđevića (Borivoje Stojanović), uz privremeno predsedavanje Vukašina Petrovića (Predrag Tasovac), daje ostavku povodom kraljeve ženidbe, a onda ponovo postaje jedan od važnijih likova tek kad oficiri zaverenici odluče da podršku za svoj plan potraže kod političkih prvaka. Slično je i sa poručnikom Antonijem Antićem (Nebojša Dugalić) i poručnikom (zatim kapetanom) Dragutinom Dimitrijevićem Apisom (Siniša Ćopić), čije su uloge u prvim epizodama na nivou statista, da bi docnije, kao inicijatori zavere, postali maltene važniji od samog kralja i kraljice. Predsednik prve vlade formirane nakon Majskog prevrata, Jovan Avakumović (Dušan Janićijević) pojavljuje se u svega jednoj sceni pre nego što u poslednjoj epizodi postane jedan od glavnih aktera, a slično je i sa atentatorima na kralja i kraljicu – kapetanom Mihailom Ristićem (Lepomir Ivković) i potporučnikom Velimirom Vemićem (Igor Pervić), koji u dvema poslednjim epizodama imaju dominantno mesto, premda su se prethodno svega jedanput pojavili kao učesnici u dijalozima. Stoga je razumljivo što Putnik nije opteretio scenario brojnim pričama i zanimljivim biografskim podacima koji se vezuju za učesnike Majskog prevrata, jer da je i to uneo u tekst, serija bi se nepotrebno razlila na više paralelnih tokova, od kojih bi se pojedini protegli i decenijama nakon Majskog prevrata. Ipak, nekoliko takvih podataka zaslužuje posebnu pažnju, pa iako su u seriji samo dotaknuti ili nagovešteni, ovde će biti detaljnije objašnjeni.
U poslednjim epizodama istaknuto mesto dobija general Dimitrije Cincar-Marković (Marko Nikolić), predsednik poslednje vlade pod Obrenovićima, ali i žrtva Majskog prevrata kao provereni pristalica kralja Aleksandra. Ono što nije spomenuto, to je da u generalovoj porodici tokom prelomne noći nije samo on poginuo, nego i njegov zet, dok je generalova ćerka izgubila dete na porođaju. Naravno, sve bi ovo previše opteretilo seriju čak i da je samo bilo spomenuto, ali treba istaći da se generalov zet ipak pojavljuje u nekoliko ključnih scena: to je kapetan Jovan Miljković (Dragan Petrović), koji je kategorički odbio Apisov poziv da se priključi zaveri i pritom naglasio da će braniti kralja ako se u trenutku nasilnog upada oficira bude zatekao u dvoru – i zaista se kapetan Miljković zatekao kobne noći u dvoru, premda mu je zbog očekivanog ženinog porođaja bilo dozvoljeno da ode kući (a može se naći podatak i da je već bio na odsustvu, ali se vratio dan ranije). Iste noći je na dužnosti bio i potpukovnik Mihailo Naumović (Aleksandar Alač), koji je bio jedan od najvažnijih učesnika zavere i zahvaljujući kome je oficirima i bio otvoren put do samih kraljevih odaja (uz opasku da je dvorsku kapiju otvorio Petar Živković, tada poručnik, a budući general i predsednik vlade u vreme šestojanuarske diktature kralja Aleksandra Karađorđevića). Znajući da je Miljković izričiti protivnik zavere, Naumović je, kako se smatra, pokušao da ga napije, ali pošto je Miljković otišao na spavanje u ađutantsku sobu, učinio je to i Naumović, kako ne bi svojim drugačijim ponašenjem probudio sumnju kod Miljkovića. Kad su zaverenici banuli u dvor i provalili u zaključanu ađutantsku sobu, u opštem metežu stradali su i Miljković i Naumović.
Prema rekonstrukciji događaja, Miljković je zaista hteo da se suprotstavi zaverenicima i to bi mu uspelo da ga Apis nije u trenutku savladao moleći ga da ne gine uludo, no tada je na Miljkovića zapucao i na mestu ga ubio potporučnik Borivoje Jovanović, verovatno iz straha da se Miljković ne oslobodi i ne zapuca na Apisa i ostale. Treba na ovom mestu reći nešto više i o potporučniku Jovanoviću, koji je bio poznat pod nadimkom Bora Buki i koji će se naći u onoj grupi oficira što je ubila kralja i kraljicu. To je sâm Buki do detalja, pola veka docnije, ispričao književniku Mladenu St. Đuričiću, koji će na osnovu tog autentičnog kazivanja napisati roman Poslednji Obrenovići (1967). Zanimljivo je da Milan Živanović, Apisov sestrić, u svojoj knjizi Pukovnik Apis (1955) daje spisak učesnika u Majskom prevratu i biografske podatke istaknutih zaverenika, ali uz ime Borivoja Jovanovića navodi samo tragičnu scenu Miljkovićeve pogibije, tako da na dotičnom mestu saznajemo više o Miljkoviću, koji nije bio zaverenik, nego o Jovanoviću, koji to jeste bio. Teško je proceniti da li se Bora Buki u seriji Kraj dinastije Obrenović pojavljuje kao poseban lik i koji ga glumac tumači – ili je ta uloga prepuštena statisti. S obzirom na značaj koji je Borivoje Jovanović Buki imao u noći Majskog prevrata, čudno je što se njegovo ime uglavnom zaobilazi kad se govori o istaknutim zaverenicima, pa čak i kad se navode imena atentatora na kralja i kraljicu (Mihailo Ristić, Velimir Vemić i Ilija Radivojević, dok se za ostale uglavnom nagađa ko su bili i da li su uopšte bili na licu mesta).
Potpukovnika Naumovića ubio je poručnik Milić Simeunović, koji je radi izvršenja zavere došao iz Pirota i stoga uopšte nije znao da je Naumović učesnik zavere, nego je u kobnom trenutku pomislio da će se Miljković i Naumović zajedno suprotstaviti oficirima koji su banuli u ađutantsku sobu. Scena pogibije Miljkovića i Naumovića prikazana je u seriji, ali bez fizičkog sukoba Apisa i Miljkovića, pa je teško zaključiti da je poginuo onaj isti kapetan koji je prethodno odbio Apisov poziv za uključenje u zaveru.
U samoj seriji se pritom ne pominje da je Miljković bio zet generala Cincar-Markovića, tako da gledaoci ostaju uskraćeni i za ovaj podatak, ali se pominje da je Naumović bio potomak Nauma Krnara, koji je kao prijatelj Karađorđev stradao u Radovanjskom lugu 1817. zajedno sa voždom. Tako se, ustvari, desilo da predak strada u trenucima kad se Obrenovići ustoličuju na čelo Srbije, a potomak u trenucima kad se Obrenovići uklanjaju sa srpskog prestola. (Na sudbinu cincarske porodice Naumović, kao i na ličnost potpukovnika Mihaila Naumovića, posebno se osvrnuo Dušan Savković u svom romanu Sekira, koji je docnije objavljen pod nazivom Radovanjska sekira.)
U poslednjim epizodama istaknuto mesto dobija i kapetan Đorđe Ristić (Goran Bukilić), Apisov klasni drug, koji iz Šapca dolazi da se priključi zaverenicima. Ipak, ne pominje se da je Ristić bio pašenog potpukovnika Naumovića, te da je verovatno i to uticalo da Naumović pristupi zaverenicima, a ne samo sećanje na pretka Nauma. Naprotiv, u seriji je prikazano kako je u zaveru najpre uključen Naumović, pa tek onda Ristić. (Još neke rodbinske veze su u seriji zanemarene, na primer srodstvo između porodica Maršićanin i Lunjevica, premda je baš zbog toga Boža Maršićanin uživao puno poverenje poslednjih Obrenovića. Sa druge strane, ipak nisu mogle biti zaobiđene rodbinske veze Apisa sa porodicom Živanović, kao ni rodbinske veze između porodica Antić, Genčić i Novaković.)
Zanimljivo je napomenuti da upravo kapetan Miljković, tokom večere na dvoru, predaje generalu Milovanu Pavloviću (Branko Jerinić) pismo koje je napisao major Milosav Živanović (tumači ga Mirko Babić, ali izgleda da mu je pravo prezime bilo Živković, kako se pominje u nekim izvorima), a gde se upozorava na zaveru i pritom se navode imena njenih inicijatora. Međutim, general to pismo nikada nije pročitao (vrlo je zanimljivo kreirana scena u kojoj sudbina umeša prste i ne dozvoli generalu da pred kraljem pročita pismo), a iste noći ubijen je na pragu svog doma od strane poručnika Milana Marinkovića (Milan Erak), koji je docnije pucao i na ministra unutrašnjih dela Velimira Velju Todorovića (Miodrag Mida Stevanović), ali je Todorović tom prilikom samo ranjen, premda se to u seriji ne može zaključiti, jer upravnik Beograda Boža Maršićanin (Ivan Bekjarev) dobija informaciju da je i Todorović ubijen. Pritom je u seriji prikazano da je na Todorovića zapucano tek kad je izašao na kapiju, mada postoje izvori koji govore da su pijani oficiri, predvođeni Marinkovićem, upali u ministrovu kuću i pucali po salonu, a da se Todorović sakrio iza zavesa, pa iako teško ranjen, ćutao je dok oficiri nisu otišli i tako se spasao smrti. Nakon Majskog prevrata, Todorović je, možda i iz političkih razloga, bio optužen za izvesne finansijske malverzacije, a umro je 1920. godine.
Tačan razlog za likvidaciju istaknutih kraljevih pristalica nije nikada razjašnjen, ali je činjenica da je još u toku pripremanja zavere bilo odlučeno da njihove kuće budu opkoljene, pa se tako grupa oficira predvođena kapetanom Svetozarom Radakovićem (Ljubiša Barović) našla pred kućom generala Dimitrija Cincar-Markovića. Naređenje za likvidacije izdao je pukovnik Aleksandar Mašin (Miodrag Miki Krstović), bivši dever kraljice Drage i faktički vođa izvršenja zavere, verovatno pošto se uplašio brze reakcije u slučaju neuspeha, a neuspeh je postao izvesniji nakon što oficiri nisu u prvom naletu uspeli da nađu kralja i kraljicu. Tada Radaković izvršava Mašinovo naređenje i ubija generala Cincar-Markovića na pragu njegove kuće i naočigled porodice, dok poručnik Marinković (nepoverljiv prema drugim zaverenicima) preuzima na sebe zadatak da ubije generala Pavlovića i ministra Todorovića. Međutim, poručnik Ljubomir Vulović (Dejan Matić) nije uspeo da pronađe i ubije pukovnika Dimitrija Nikolića (Danilo Lazović), koji je na vreme primetio grupu oficira, iskrao se iz svoje kuće i otišao pravo na Banjicu, gde će kasnije doći do neočekivanog krvavog raspleta.
Saznavši da su joj poginuli i muž i otac, Ružica Miljković, rođena Cincar-Marković, doživljava pobačaj na porođaju, a njena sestra Anđelija, prema porodičnim svedočenjima, ubrzo će umreti od tuge za ocem. Docnije se Ružica udala za generala Dragoljuba Petrovića, ali nije imala poroda.
Karakterističan je i slučaj najstarije Cincar-Markovićeve ćerke Tomanije, koja se godinu dana nakon Majskog prevrata udala za kapetana Vojina Maksimovića, koji će pak uzeti učešće u jednoj od kontrazavera (usmerenih protiv vladavine kralja Petra Karađorđevića), ali će plan za njeno izvršenje propasti upravo zahvaljujući Maksimovićevoj nesmotrenosti i verbalnom deliktu. Zbog toga je Maksimović dopao zatvora i osuđen je na deset godina, ali je oslobođen kad je Srbija ušla u rat protiv Turske 1912. godine.
Ostalo je, istini za volju, zabeleženo da je kralj Petar Karađorđević lično nudio porodici Cincar-Marković apanažu kao nadoknadu za gubitke i pretrpljeni duševni bol, te da je o tome razgovarao sa Ilijom Margetićem, generalovim tastom, no da je Margetić (rodom Dubrovčanin, inače ministar finansija u Kneževini Srbiji) odbio bilo kakvu pomoć novog kralja.
Ni tu nije kraj kuriozitetima, jer se jedan odnosi na civilno odelo u kome je general Cincar-Marković sahranjen, a koje je kupio ne bi li putovao u inostranstvo radi priprema za sklanjanje kraljice Drage iz Srbije. Iz nekoliko izvora potvrđeno je da kralj Aleksandar jeste imao na umu razvod od kraljice i da je svoju odluku poverio generalu Cincar-Markoviću. Ovaj bi argument mogli iskoristiti oštri kritičari Majskog prevrata i postaviti pitanje da li je ubistvo kraljevskog para uopšte bilo neophodno ako se zna da su kraljeva ženidba udovicom Dragom Mašin i njena lažna trudnoća bili glavni povodi oficirske zavere – a te bi kraljeve greške bile anulirane njegovim razvodom od kraljice. Ipak, u međuvremenu se dogodilo još nekoliko kraljevih ishitrenih (privatnih i političkih) poteza koji su kod oficira stvorili još veće ogorčenje, a sve i da su oficiri saznali za plan o proterivanju kraljice iz zemlje, opet bi teško prešli preko bahatog ponašanja kraljičinog brata Nikole (Vladan Gajović), čije je ekscese uglavnom zataškivao general Laza Petrović (Aljoša Vučković), kao i preko glasina da bi za srpskog prestolonaslednika mogao biti proglašen kraljičin drugi brat Nikodije (Aleksandar Srećković).
Kad se sve sagleda, u Majskom prevratu su od strane zaverenika ubijeni kralj Aleksandar i kraljica Draga, kraljičina braća Nikola i Nikodije Lunjevica, generali Dimitrije Cincar-Marković, Milovan Pavlović i Laza Petrović, potpukovnik Mihailo Naumović i kapetan Jovan Miljković, dok je major Milosav Živković (ili Živanović) izvršio samoubistvo (svakako iz straha da zaverenici ne pronađu njegovo pismo u domu generala Pavlovića), a jedini zaverenik koji je od zadobijenih rana umro (ne računajući Naumovića, koji je na mestu preminuo i koji je pritom ubijen fatalnom greškom) bio je kapetan Milan Petrović, dok je na licu mesta ubijen njegov drug i imenjak, poručnik Milan Gagović, koji i nije bio zaverenik, nego se priključio maltene kad je sve već bilo završeno – osim što je pukovnik Nikolić i dalje bio na Banjici odbijajući poslušnost pukovniku (ili, prema nekim izvorima: generalu) Leonidi Solareviću, koji je kao zaverenik preuzeo komandu nad Beogradom.
Da bi obuzdao Nikolića i sprečio mogući građanski rat, Solarević (Dušan Bulajić) šalje na Banjicu potpukovnika Ljubu Milića (Milan Milosavljević) i kapetana Milana Petrovića, a usput im se, neplanirano, pridružuje Petrovićev drug Milan Gagović, koji o zaveri nije ništa ni znao, već se iz znatiženje našao na ulici usred noći. Zanimljivo je da Milan Živanović u knjizi Pukovnik Apis ne pominje ime potpukovnika Milića među zaverenicima, a ne pominje ga ni kad, uz ime kapetana Petrovića, daje detaljan opis raspleta na Banjici. Naime, prilikom susreta Milića, Petrovića i Gagovića sa Nikolićem, došlo je do uzajamnog vatrenog okršaja: Nikolić je ranjen, Gagović je bio na mestu mrtav, a Petrović će ubrzo umreti od zadobijenih rana. Scena samog okršaja prikazana je u seriji, ali veoma kratko, tako da se ime i tragična sudbina Milana Gagovića uopšte ne pominju, a pritom je teško proceniti da li uz potpukovnika Milića zaista stoji kapetan Petrović i da li ga igra isti glumac (Predrag Miletić) koji je Petrovića igrao u prethodnim epizodama, pa i u scenama koje se dešavaju u drugoj polovini 1901, a kada je prvobitna grupa od sedmorice zaverenika planirala atentat na kralja i kraljicu tokom održavanja bala na Kolarcu.
Kad je već spomenut Ljuba Milić, nije na odmet navesti podatak da je on preminuo 1949. godine u dubokoj starosti, te da je ostao upamćen i kao poslednji živi general nekadašnje vojske Kraljevine Srbije. A moglo se desiti da kao potpukovnik strada u noći Majskog prevrata, ali mu je sudbina namenila da živi još skoro pola veka i nadživi mnoge nove prevrate i revolucije.
Naravno, može se za mnoge likove iz serije Kraj dinastije Obrenović naći poneki zanimljiv podatak koji je u scenariju morao izostati, ali i takva su izostavljanja sasvim opravdana i razumljiva. Ipak, scenarista se potrudio da gledaocima izvesne podatke predoči između redova, pa tako kraljičina sestra Hristina (Jelica Sretenović) kaže kraljici „tvoj Bogdan“ misleći na književnog kritičara Bogdana Popovića, jer zna se da su svojevremeno kružile čaršijske glasine o intimnom odnosu Bogdana Popovića sa Dragom Mašin; tako industrijalac Nikola Hadži Toma (Mirko Bulović), koji i predlaže Petra Karađorđevića (Dragoslav Ilić) za budućeg kralja Srbije, ima na ruci prsten sa masonskim simbolom, premda se masonski upliv u Majski prevrat nigde ne pominje; tako je i Apis prikazan kao neženja i trezvenjak u svega dve rečenice: kad se Antić šali kako bi najveća vest u novinama bila da se Apis ženi i kad Apis u kafani naručuje bokal vode.
Već je u mnogim člancima ukazivano na istorijske greške i nedoslednosti u seriji, što je inače neminovnost u svakom delu koje se bavi određenom epohom, a ovde neka bude ukazano na lik mladog zaverenika Popovića (Dalibor Delibašić): on je najpre neposredni svedok kraljeve veridbe sa Dragom Mašin i tom prilikom im sa ushićenjem čestita, da bi u jesen 1901. bio član grupe koja planira atentat na Kolarcu, a na kraju se fanatično zaklinje Genčiću na vernost odrekavši se zakletve koju je kao oficir dao kralju. Izgleda da je scenarista u jedan lik spojio dve istorijske ličnosti, odnosno dvojicu zaverenika koji su nosili prezime Popović: pukovnika Damnjana Popovića i potporučnika Nikodija Popovića. Na prvom zavereničkom sastanku on je predstavljen kao Damnjan Popović, a potom izgovara tekst koji bi, prema istorijskim izvorima, trebalo da izgovori Nikodije Popović. Docnije ovaj lik jednostavno nestaje, što i nije čudno ako je zasnovan na ličnosti Nikodija Popovića, jer zna se da je on bio slabog zdravlja i da je preminuo ne dočekavši Majski prevrat. Što se tiče pukovnika Damnjana Popovića, stoji da je on trebalo (verovatno sa pukovnikom Mašinom) da rukovodi zaverom, no zbog nesporazuma je zakasnio iz Pirota, gde je bio na službi, i stigao dan kasnije, ali je upravo on imenovan za ađutanta Petra Karađorđevića i stoga je putovao u Ženevu da dovede novog kralja u Beograd, da bi docnije bio penzionisan na britanski zahtev (što je posebna priča, mada se naslućuje u poslednjoj epizodi serije, i to iz razgovora Genčića sa britanskim poslanikom u Srbiji), a na Solunskom procesu 1917. osuđen je na robiju.
Neka budu spomenuta i dva zaverenika koja su se svojevoljno povukla iz zavere, a čiji se likovi takođe pojavljuju u seriji. Najpre je to učinio poručnik Milan Miljković (Bogdan Kuzmanović), izjavivši kako ne pristaje na ubistvo kralja, već samo na njegovo progonstvo, ali obećavši da će ćutati o zaveri iako se iz nje povlači. A u samoj noći izvršenja zavere, kad je grupa predvođena Apisom krenula iz Oficirskog doma, nije imao snage da sa njima krene kapetan Dragoljub Jaša Jeremić (Aleksandar Matić), nego je našao izgovor rekavši da ima slabe živce i otišao je kući. Ovom naizgled nevažnom događaju dato je u seriji dosta prostora, ali je prikazan tako što Jeremić ne izgovara nijednu reč, nego najpre ostaje sâm za kafanskim stolom, a potom se unezvereno tetura prema izlazu – i upravo takva scena daje još jaču patetiku prelomnom momentu, kada se polazi u izvršenje zavere.
A između dve scene sa nervno slomnjenim Jeremićem ubačena je napeta scena u kojoj deluje da je zavera propala pre nego što je i počela, jer Šesti puk, pod komandom potpukovnika (u seriji je on greškom pukovnik) Petra Mišića (Dušan Tadić), nije na vreme stigao pred Oficirski dom, pa se Apisu tada prekorno obraća potporučnik Josif Kostić (Željko Mitrović): „Apise, Apise, što upropasti mene i moje dete!“ Svakako je ova replika doslovce preuzeta iz knjige Dragiše Vasića Devetsto treća, koja je objavljena 1925, kad su mnogi svedoci Majskog prevrata još uvek bili živi, pa je autor mogao da se informiše iz prve ruke.
Zašto da se ne zastane na ovoj sceni i da se ne pogleda šta se docnije desilo sa njenim glavnim akterima: Apis je na Solunskom procesu 1917. osuđen i streljan pod optužbom da je organizovao neuspeli atentat na regenta Aleksandra Karađorđevića, a presuda je poništena u komunističkoj Jugoslaviji (1953); Petar Mišić je upravo kao predsednik Vojnog suda za oficire sproveo Solunski proces i tako zadao odlučujući udarac i Apisu i organizaciji „Ujedinjenje ili smrt“, poznatoj kao „Crna ruka“; za Dragoljuba Jašu Jeremića navodi se (Živanović, Pukovnik Apis) da je aktivno učestvovao u organizaciji Solunskog procesa 1917, te da je izvršio samoubistvo tokom američkog bombardovanja Beograda 1944, što bi se moglo iskoristiti kao paralela sa njegovim ponašanjem u noći Majskog prevrata, mada između dva događaja stoje četiri pune decenije; najzad, Josif Kostić je kao eminentni član „Bele ruke“ bio (uz generala Petra Živkovića) jedan od najvećih Apisovih protivnika uoči i tokom Prvog svetkog rata, a kao ministar u kvislinškoj vladi generala Milana Nedića povukao se iz Beograda pred završetak Drugog svetskog rata i umro u emigraciji, dok je u otadžbini proglašen ratnim zločincem i narodnim neprijateljem.Bilo kako bilo, Majski prevrat je još jedan od onih događaja što nenadano spoji ljude koji se možda nikada ne bi spojili (takav je i Sarajevski atentat, i Vojni puč 27. marta 1941, pa i 5. oktobar 2000), da bi se oni otada, bez obzira na potpuno različite biografije i na česte međusobne sukobe i raskole koji će uslediti, redovno spominjali prvenstveno kao učesnici tog događaja. Upravo je na tom principu zasnovan i scenario serije Kraj dinastije Obrenović, gde su glavni akteri prikazani onakvima kakvi su bili u datom istorijskom trenutku, a ono što će se docnije desiti s njima, to je već neka druga priča. Samo, pitanje je da li će ikada biti prikazana na dostojan način – onako kako su Majski prevrat prikazali scenarista Radomir Putnik i reditelj Sava Mrmak.
Foto: Kralj Aleksandar Obrenović (Tihomir Stanić) i general Dimitrije Cincar-Marković (Marko Nikolić), scena iz serije Kraj dinastije Obrenović
skenirano – https://www.dailymotion.com/video/x5t8g2m
Autor: Dušan Milijić
